Interrelationships Between Narrative Genres
Narrative Genres
DOI:
https://doi.org/10.61620/tfa.90Keywords:
folklore, narrative, genres, change, transformation, environment, existenceAbstract
Narrative genres include myths, epics, fairy tales, legends, folk tales, and fables. Although each genre is distinct, transitions and overlaps are common. Mythology, the earliest form, belongs to the sacred age of the gods. Broadly, narrative genres divide into sacred (myths, legends) and non-sacred (folk tales, jokes, etc.). Myths convey cosmic truths and divine events, while legends reflect sacred elements with varied structures. Epics, rooted in the heroic age, recount the origins and ideals of a people, often preserving pre-literate traditions. Fairy tales are flexible stories that absorb and transform features from other genres. Folk tales emerge from settled societies, offering more localized cultural narratives. Jokes, meanwhile, blend humor and wisdom, often independent but sometimes found in humorous fairy tales. When the original environment of a genre disappears, its essence survives by merging into other forms. Myths, for example, adapted into epics and fairy tales. Traces of Turkish creation myths can still be seen in early art, like cave or wall paintings. Even when fairy tales lose their religious elements, symbolic remnants of belief remain. While myths aim to convey belief, fairy tales often seek to instruct or entertain. Figures like Keloğlan exemplify the fairy tale’s everyman hero, while love narratives reflect mythical depth through symbolic dreams and musical expression. Legends act as condensed myths; epics borrow from both myths and folk tales. Ultimately, as times change, narrative forms shift to reflect evolving cultural needs, often blending sacred origins with secular storytelling.
References
Akalın, L. S. (1993). Türk folklorunda kuşlar. Ankara: Kültür Bakanlığı.
Assmann, J. (2001). Kültürel bellek eski yüksek kültürlerde yazı, hatırlama ve politik kimlik. (çev. A. Tekin). İstanbul: Ayrıntı.
Bali, M. (1982). Halk edebiyatında nesir. Erzurum: Atatürk Üniversitesi.
Banarlı, N. S. (1987). Resimli Türk edebiyatı tarihi destanlar devrinden zamânımıza kadar. İstanbul: MEB.
Bayat, F. (2006). Oğuz destan dünyası Oğuznamelerin tarihi, mitolojik kökenleri ve teşekkülü. İstanbul: Ötüken.
Bayat, F. (2015). Türk mitolojik sistemi ontolojik ve epistomolojik bağlamda Türk mitolojisi 1-2, İstanbul: Öküken.
Bergson, H. (1997). Gülme (Le rire), (çev. M. Ş. Tunç), İstanbul: MEB.
Boratav, P. N. (1992a). Türk halkbilimi 100 sorudaTtürk halk edebiyatı. İstanbul: Gerçek.
Boratav, P. N. (1992b). Az gittik uz gittik. İstanbul: Adam.
Boratav, P. N. (1992c). Zaman zaman içinde. İstanbul: Adam.
Boratav, P. N. (2015). 100 soruda Türk halk edebiyatı. Ankara: Bilgesu.
Bütüner, Ş. (2020). Masal ve mitoloji: Türk masallarında kültlerin çözümlenmesi. Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Türk Halk Bilimi Anabilim Dalı. Türk Halk Bilimi Bilim Dalı Yayımlanmamış Doktora Tezi. Ankara.
Çelepi, M. S. (2017). Türk halk kültüründe rüya. Konya: Kömen.
Çetin, İ. (1997). Türk edebiyatında hz. Ali cenknameleri. Ankara: Kültür Bakanlığı.
Çığ, M. İ. (2023). Kur’an, İncil ve Tevrat’ın sümer’deki kökeni, İstanbul: Kaynak.
Çirkin, S. (2018), Güney Sibirya akeolojisi ve Şamanizm. İstanbul: YKY.
Daşdemir, C. (2025). Caferi inanç dünyasında mistik anlatılar. Muğla Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Türk Dili ve Edebiyatı Anabilim Yayınlanmamış Dalı Doktora Tezi. Muğla.
Direnkoca, N. P. (2014). Altay ve Teleüt Türklerinde Şamanizm. Ankara: TKAE.
Dursun, A. (2018), İnsan neden, nasıl, neye güler?: Keloğlan hiç alıyor masalında gülmece. Türük S. 12, 38-48.
Ebu’l Gazi Bahadır-Han (1996). Şecere-i terakime (Türklerin soykütüğü), Haz. Zühal Kargı Ölmez, Ankara: Simurg.
Ekrem, M. A. ve Hilmiye, M. A. (1985). Tepegöz Dobruca masalları. Kriterion Bükreş: Kitapevi.
Eliade, M. (1999), Şamanizm ilkel esrime teknikler. çev. İ. Birken), Ankara: İmge.
Eliade, M. (1993), Mitlerin özellikleri. (çev. S. Rıfat). İstanbul: Simavi.
Ergun, M. (1977). Türk dünyası efsanelerinde değişim motifi. Ankara: TDK.
Ergun, M. (1977). Türk dünyası efsanelerinde değişim motifi. Ankara: TDK.
Fığlalı, E. R. (1989). Ali. Türkiye diyanet vakfı islâm ansiklopedisi, C. 2. s. 371-374.
Gökbel, A. (2019), Ansiklopedik Alevi-Bektaşi terimleri sözlüğü. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Başkanlığı.
Güvenç, A. Ö. (2019). Halk anlatılarının yeniden yazımı sürecinden Tepegöz (1923-2018), İstanbul: Ötüken.
İnan, A. (1976). Eski Türk dini tarihi. Ankara: Kültür Bakanlığı.
Kafadar, C. (2021). İki cihan arasında - Osmanlı devleti’nin kuruluşu. İstanbul: Metis.
Katanov, N. F. (2000). Bilimsel eserlerden seçmeler, Hakas folkloru ve etnografyası. Ankara: Türksoy.
Kaya, D. (2014). Türk dünyası ansiklopedik Türk halk edebiyatı kavramları ve terimleri sözlüğü. Ankara: Akçağ.
Köktürk, M. (2012). Şamandan entelektüele: Bilge kişinin yol haritası.Türk Tefekkür Dünyası Bilgi Şöleni. (Haz. Selahattin Özçelik), C.1, s.223-230.
Köprülü, M. F. (1935). Abakan Türk halk edebiyatı ansiklopedisi. İstanbul: Türkiyat Enstitüsü.
Ocak, A.Y. (2013). Türk folklorunda kesik baş. İstanbul: Dergâh.
Ong, W. J. (2014). Sözlü ve yazılı kültür sözün teknolojileşmesi. 5. bs. (çev. S. Postacıoğlu Banon). İstanbul: Metis.
Ozan, M. ve Öztürk, A. O. (2022). Şahmeran ile fantastik yolculuk Musa Abdi’den Ignácz Kúnos ve Oğuz Tansel’e. Çanakkale: Paradigma Akademi.
Ögel, B. (1995). Türk mitolojisi II (kaynaklar ve açıklamaları ile destanlar), Ankara: Türk Tarih Kurumu.
Önal, M.N. (2006). Yazma, matbu ve sözlü eş-metinler arasında stilistik bir inceleme: Şah İsmail hikâyesi örneği. VII. Milletlerarası Türk Halk Kültürü Kongresi.
Önal, M.N. (2000). Romanya dobrucası’nda yedi türbe. Türk Halk Kültürü Araştırmaları 1998, Ankara: Kültür Bakanlığı.
Önal, M.N. (2009). Kutsalın Türk kültüründeki izleri: Tanrısal simgecilik, Milli Folklor, S. 89, s. 57-72.
Önal, M.N. (2013). Muğla efsaneleri (araştırma-inceleme). Muğla: Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi.
Önal, M.N. (2022). Masal evreninden gerçek dünyaya toplumsal sınıfların aşılması: Ali Cengiz oyunu, Ali Cengiz Oyunu Çözüldü mü? (Ed. Mehmet Naci Önal ve Aysun Dursun), Muğla Sıtkı Koçman Ü. e-kitap.
Önal, M.N. (2023). Türk dünyasının ortak değerleri: Zümrüdüanka masalı örneği, E.D. Tursunov’un 80. Yıl dönümüne adanmış olunan uluslararası bilimsel ve teorik konferans, Almaatı, s.42-49.
Pehlivan, G. (2020). Uygur harfli Oğuz Kağan destanı - halk bilimsel bir tahlil - , Milli Mecmua, S. 16, s. 118-134.
Polat, İ. (2020). Türk masal ve efsanelerinde olağanüstü güçler ve varlıklar Türkiye sahasının demonoloji ve diabolojisi. İstanbul: Selange.
Radloff, W. (1986). Sibirya’dan seçmeler. (çev. A. Temir), Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı.
Sakaoğlu, S. (2002), Gümüşhane ve Bayburt masalları. Ankara: Akçağ.
Seyidoğlu, B. (1979). Ahmet Harami destanının iki masalla karşılaştırılması. Edebiyat Fakültesi Araştırma Dergisi Ahmet Caferoğlu Özel Sayısı, Atatürk Ü. Edebiyat Fakültesi Yayınları, S. 11, Fasikül 2, s.423-427.
Türkmen, F. (1995). Âşık Garip hikâyesi inceleme-metin. 2. bs., Ankara: Akçağ.
Uluışık, Y. P. (2018). Sibirya sahası Türk destanlarında yeraltı dünyası. Ankara: Pegem Akademi.
Yılar, Ö. (2016). Yemlika’dan Camasbnâme’ye Lokman Hekim’den günümüze şahmaran (metinlerarası çözümlemeler). Ankara: Pegem Akademi.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Mehmet Naci Önal

This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.